Why me?

Bijna 9 jaar geleden kwam jij onverwachts en ongevraagd in mijn leventje. Wat begon als een mieterig mager meisje, ben ik gegroeid naar een sterker, zelfverzekerder, dik propje. Je zorgde ervoor dat ik mij niet lekker voelden en gaf me enorme dorst, maar vooral veel hoofdpijn! Jij maakte van een dag rustig op de bank hangen en filmpje kijken met mama, een oneindige hel! Ik moest naar het ziekenhuis om te leren hoe ik met jou om moest gaan, want er werd mij duidelijk gemaakt dat je mij nooit meer zou verlaten.

Ik snapte eerst nog niet helemaal wie je was en wat je nou eigenlijk stoer kwam lopen doen, maar toen ik voor het eerst een spuit in mijn been kreeg, werd het mij al duidelijk dat ik jou niet heel erg leuk zou vinden! Door jou moest ik mijzelf meerdere keren per dag pijn doen door mijzelf in mijn vinger te prikken en na elke maaltijd mijzelf te injecteren met insuline. Wat vond ik jou een naar iets!

Toen ik ontslagen werd uit het ziekenhuis, omdat het al wat beter met mij ging, dacht ik eindelijk van je af te zijn! Maar ZOMAAR ging jij gewoon met mij mee naar huis?! Omdat iedereen het zo rot voor mij vond dat ik voortaan iedere dag, ieder uur, elke minuut, met jou opgescheept zou moeten zitten, kreeg ik veel kaartjes en cadeautjes. Dat was een moment dat ik het als klein kind stiekem wel cool vond dat jij er was. Wen daar maar niet aan, want dat was maar voor korte duur. Want toen moest ik echt met jou gaan leren leven. Op school werden de leraren ingelicht, ik kreeg een aparte la in de klas. En ik moest mijzelf gaan prikken en injecteren met 26x2 verbaasde en geschokte oogjes in mij gebrand.

In de jaren dat ik kind was, had ik nog nooit zo veel last van jou. Mijn moeder regelde het meeste en als ik ergens anders at probeerde ik het vaak zelf. Eerlijk! Door jou ben ik echt een ster geworden in rekenen! Af en toe voelden ik mij echt niet lekker en begon ik te trillen. Door jou had ik te weinig suiker in mijn lichaam. Wat het dan weer goed maakte, was dat ik wat lekkers mocht! Vaak was ik dan ook de enige in de klas die wat lekkers mocht eten, en zag ik dat de rest jaloers op me was.

Pas in mijn puberjaren kreeg ik echt last van jou en besefte ik dat ik niet meer van je af kwam. Ik wilde net als al mijn vrienden en vriendinnen uitgaan en een drankje doen, maar jij zorgde ervoor dat dit niet zo makkelijk ging. Jij haalden mijn zelfvertrouwen begin mijn puberjaren erg omlaag en ik besloot jou weg te duwen. Geen prikken meer, geen injecties meer! Het ging de eerste drie dagen prima! Ik voelde mij zo vrij als een pubermeisje zonder diabetes! Hoe weet ik dat nou eigenlijk? Nieuwe! Ik voelde mij zo vrij als iemand die vrijgelaten werd uit de gevangenis! Niet dat ik dat wel ooit heb meegemaakt, maar kwam gewoon zomaar even in mij op. Net als dat jij uit het niets in mij op kwam. Jij bleef maar terugkomen en jij maakte mij alleen maar zieker.

 

Een half jaar later besefte ik dan ook dat ik je weer toe moest laten in mijn leven en beter voor je moest gaan zorgen. Nu bijna 9 jaar later, ben jij er nog steeds. Je hebt mij  veel ellende en ziekenhuisopnames bezorgd, maar je hebt mij wel veel geleerd. Je hebt mij geleerd gezonder en bewuster te gaan leven en je hebt mij leren rekenen. Maar het aller belangrijkste natuurlijk, leren wie ik echt ben. We gaan er maar het beste van maken denk ik zo, want wij zijn waarschijnlijk voor altijd samen. Ohja en nog even een dingentje. Een beetje hulp van jou kant zou super zijn! Dankjewel!

 

Liefs, Zoë